Thanksgiving holiday. i got a 4-day weekend. very, very good! but, honestly, i felt so bored having this long weekend. we didn't have plans. we just stayed home. there wasn't any consolation for working so hard. we are treating these days as ordinary weekends where we still have to do our chores, run errands, etc. call me pessimistic but, i am just so tired of this very busy life. i can't wait to just rest my feet on the coffee table and watch tv all day. life is full of responsibilities and i am aware of mine. i just think that when days like these come my way, i should grab the chance to relax, go out of town, party.

i don't even have the mood to assess things right now...i'll see if my environment changes...

bertdeyan na naman. this time, si JEROME ang celebrant. 9 years old na yong makulit kong anak na alaga ng pinsan kong anak ng kapatid ng daddy kong namimiss namin.

alam kong malaki ang hirap ng kapatid ng daddy ko lalo na asawa niya kay JEROME. hindi birong palakihin yong kolokoy na yon. pero, tinuring nilang bunso sa pamilya si OJOM ko. nakakataba ng puso kasi, alam kong mahal na mahal siya doon. ang daot lang, siyempre, lumalaki siya, lumalayo naman ang loob sa akin kasi, sa hindi maipaliwanag na mga pangyayari, hindi siya tinuruan ng mga tamang tao sa family tree niya. nanay nga ako pero, ang sakit isiping nabrainwash siya para maging pabor siya sa pamilyang kasama niya ngayon at balewalain ako. kasalanan ko siguro na pinilit kong makatapos at ginusto ng magulang kong maalagaan siya ng husto kaya nagdecide silang ilagak muna si OJOM doon sa kapatid ni Daddy. ewan ko. may kumukurot sa puso ko tuwing naaalala ko si JOM. sa apat na anak ko, siya lang ang malayo ang loob sa akin. kasalanan ko ba ito? eto siguro ang kaparusahan sa akin dahil hindi ako naging mabuting ina sa kanya. nagtatawa siguro ang langit at lupa sa katangahan kong hayaang palakihin ng ibang tao si JOM.

birthday ni OJOM sa november 5. 9 years na akong nagdudusa na hindi siya kasama sa special day niya. 9 years na akong wala sa buhay ng anak ko. ang sakit...ang sakit-sakit...

isang araw, babangon ako't mandudurog ako ng puso...pipilitin kong pagsama-samahin ang mga anak ko...ang mga extension ng pagkatao ko...ang mga nagbibigay sa akin ng tapang para ituloy ang laban...natural. nanay ako e...

napakatagal na panahon na ang nakalipas...bakit ba parang pansin ko lang, nagsusuputan ang mga ex-boylets sa buhay ko(kilig ka naman dyan, pikiks!). ika nga ni chona, PASS IS PASS pero, syempre, nakakairita kasi tamang "muling ibalik ang tamis ng pag-ibig" ang dating e. pero, knowing shala, nako, natabunan lahat ng mga hurtness kaya ang ending, deadma lang ako. ako pa rin ang nagwagi, betch!

out of the blue, nagsipag-pm saken ang mga super exlachus. tatlo sila, sabay-sabay nakipagchat saken. ang nakakatawa, iba-ibang henerasyon ang mga pinaggalingan.

yong una, perslab kunyari ko iyon. bait naman yon at ang tanda ko, nagmaldita ako kaya naging EKIS siya ever. tsaka, malakas ang impluwensya ng kapaligiran niya sa kanya kaya, parang nagkaiwanan sa ere. married na siya ngayon pero, dahil siguro miss na niya ako, nag-online (hindi naman kakapalan ng mukha!).

yong pangalawa, madiwarang pangyayari, ate chona. grabe pagmamahal ko sa taong yon. kulang na nga lang, mangwasak ako ng pamilya para lang mapasaakin ang ispongklong. ang sobrang demonyita ko talaga kasi, talagang full force naman ang effort ko para maging kami. kulang na nga lang, mag-blood compact kami nito para lang maassure namin sa isa't-isa na kami till the end of time. pero, syempre, ang hindi iyo sa una pa lang, hindi mo maaangkin ever! wishing well ang byuti ni shala pero bumabarimbaw pa rin ang kagandahan kasi, at one point, narealize ko na hindi siya worth it. kamustahan, biruan, barahan, asaran...tulad ng dati. yon nga lang, wala nang lambing sa dulo kahit alam kong nagsisisi siya at pinakawalan niya ako(ang bitter!).

yong pangatlo, nako, kabataan naman. walang future. hindi kahit kailan nagseryoso. tamang boylet lang talaga. puro porma ang nasa utak. feeling artista yon kung manamit. nanliliit nga ako kasi pag kasama ko iyon, parang laging rumarampa sa brand mula ulo hanggang paa. alam kong wlang future pero go pa rin ang lola. sobrang obsessed sa ganda ko iyon pero, porke bata nga, hindi pa kaya ng commitment. ayaw ng responsibilidad. masakit man sa akin, e di chinugi ko ang boyleterns. minsan, naiisip ko pa rin ang mga could've been pero, stable na ako ngayon at kung "kami" ngayon, feeling ko hindi na ako ganon kasocailly active para makijoin sa trip niya sakay ng kanyang expedition na galing sa nanay niya ang gasolina! bow!

ibang klase nga naman ang mga pagkakataon. minsan, napapailing na lang ako. ang dami kong napagdaanan at proud naman ako dahil bonggacious ako ngayon pero, minsan, dumadating ang mga ganitong incidents na nakakabaliw. ako, personally, lumalabas ang dimples ko kapag naiisip ko yong high school-type kilig noon.

buhay nga naman...